Natuurlijk kan ik (nog) niet rennen met mijn prothese. Daarom ben ik vaker in de sportschool te vinden en ziet mijn huis er uit als een filiaal daarvan. Stoelen, tafels, trapleuningen, zware boeken, het aanrechtblad; alles is in gebruik om mijn gestel en spieren te sterken. Elke dag. Zo blijf ik in conditie en houd ik mijn gewicht op peil nu ik niet meer zo beweeglijk ben als voorheen. Maar vooral helpt het me om sterker en zelfverzekerder te worden. Mensen verklaarden me voor gek toen ik net na het ongeluk al push-ups deed, toen ik al met mijn tijdelijke prothese wilde rennen. Maar ik wilde mezelf en de wereld vanaf dag één laten zien dat er niets veranderd was; dat ik het gemis van mijn been niet zou toestaan om mijn ambities en mijn leven van koers te laten veranderen. Natuurlijk was ik even van streek toen ik mezelf voor het eerst in de spiegel zag met dat koude en levenloze ding op de plek waar eens mijn rechterbeen zat. Maar als ik weer op de bühne wilde staan, moest ik snel gaan werken aan herstel. En dat deed ik.
De eerste keer dat ik naar de sportschool ging na mijn ongeluk, was dat op ‘anderhalf been’. De tijdelijke prothese had ik thuis gelaten en ik liep zelfverzekerd, in shorts en met een big smile naar binnen. Alle monden vielen open. De eigenaresse van de sportschool vond me zo dapper en stoer dat ze me een gratis abonnement aanbood. Terwijl ik onbeperkt kan sporten, verkreeg zij een mascotte, een rolmodel voor andere sporters.
Door te sporten, leer ik ook mijn nieuwe been beter kennen en geef ik die langzaam een eigen rol. In het begin had ik de neiging om mijn prothese te negeren. Ik vertrouwde er niet op, hij deed niet wat ik wilde, wanneer ik het wilde. Het was geen deel van mij. Dus deed mijn linkerbeen al het werk, met gevaar voor overbelasting. Van de makers van mijn prothese – RehabLine en Össur – leerde ik hoe ik mijn gewicht moest verdelen over beide benen, hoe ik mijn rechterbeen langzaam meer verantwoordelijkheid moest geven. Maar vooral dat ik er op moest leren vertrouwen. Dat is echt het sleutelwoord geweest: vertrouwen. Nu ik dat geleerd heb, is er een wereld voor me open gegaan. Ik heb leren fietsen en paardrijden en voel me weer een volledig mens met vier volwaardige ledematen.
*Σε ελεύθερη μετάφραση:
Τρένο, το τρένο και το τρένο και πάλι – η ιστορία της Penny
Δουλεύοντας σε ένα σφιχτό, λείο και ισχυρό σώμα ήταν πάντα σημαντική για μένα. Είτε μας αρέσει είτε όχι, ως τραγουδιστής στέκεστε συνεχώς στο προσκήνιο και στη συνέχεια να θέλετε να εξετάσουμε το κομψό. Είναι στη μουσική βιομηχανία σχεδόν απαραίτητη προϋπόθεση για την επιτυχία. Κοιτάξτε τα βίντεο κλιπ των ειδώλων του σήμερα «πουλήσει» κομψή και σέξι σώμα σχεδόν όσο και η φωνή έρχεται από αυτό. Έχω μόνο ένα πόδι, έχει από την άποψη αυτή τίποτα δεν έχει αλλάξει. Θα παραμείνει μάταια πλάσμα που θέλει απλά καλή εμφάνιση. Και αυτό σημαίνει: τρένο, το τρένο και το τρένο και πάλι. Δύο φορές τόσο σκληρά όσο πριν.
Φυσικά δεν μπορώ να (ακόμη) τρέχει με πρόθεση μου. Ως εκ τούτου βρίσκω συχνά στο γυμναστήριο και το σπίτι μου μοιάζει με ένα κλαδί τους. Καρέκλες, τραπέζια, κιγκλιδώματα, βαριά βιβλία, ο μετρητής? όλα είναι στη θέση τους για την ενίσχυση του συστήματος και των μυών μου. Κάθε μέρα. Γι ‘αυτό μείνετε σε φόρμα και είμαι κρατήσει τα επίπεδα το βάρος μου δεν είναι όπως τα κινητά όπως και πριν. Αλλά πάνω απ ‘όλα με βοηθάει να γίνει ισχυρότερο και πιο σίγουροι. Οι άνθρωποι είπε ότι ήμουν τρελός, όταν λίγο μετά το ατύχημα ήδη κάνει pushups, όταν θέλησα να τρέξει προσωρινή πρόθεση μου. Ήθελα όμως τον εαυτό μου και τον κόσμο από την πρώτη μέρα δείχνουν ότι τίποτα δεν είχε αλλάξει? Δεν θα επιτρέψει την απώλεια των ποδιών μου για να αλλάξετε τις φιλοδοξίες μου και η ζωή μου φυσικά. Φυσικά και ήταν τόσο αναστατωμένος και εγώ ο ίδιος κάθισε στον καθρέφτη για πρώτη φορά είδα σε αυτό το κρύο και άψυχο πράγμα που κάποτε δεξί μου πόδι. Αλλά όταν και πάλι θέλησε να σταθεί στη σκηνή, έπρεπε να εργαστεί γρήγορα για να επισκευάσει. Και το έκανα.
Την πρώτη φορά που πήγα στο γυμναστήριο μετά το ατύχημά μου, ήταν ότι «το μισό πόδι. Η προσωρινή πρόθεση έφυγα από το σπίτι και ήμουν σίγουρος, σε σορτς και με ένα μεγάλο χαμόγελο στο εσωτερικό. Όλα τα σαγόνια πέσει. Ο ιδιοκτήτης του γυμναστηρίου μου πήρε τόσο γενναία και σκληρή ότι μου πρόσφερε ένα δωρεάν συνδρομή. Ενώ αυτό μπορεί να ασκούν απεριόριστα, απέκτησε μια μασκότ, ένα πρότυπο για άλλους αθλητές.
Μέσα από τον αθλητισμό, να μάθω καλύτερα να γνωρίζουμε νέα πόδι μου και δίνω σιγά-σιγά ένα ρόλο. Στην αρχή είχε την τάση να αγνοούν πρόθεση μου. Δεν εμπιστεύομαι, δεν έκανε ό, τι ήθελε, όταν ήθελε. Δεν ήταν μέρος του εαυτού μου. Το ίδιο έκαναν και το αριστερό μου πόδι όλη τη δουλειά, διακινδυνεύοντας υπερφόρτωση. Από τους δημιουργούς της πρόθεσης μου – Rehab γραμμή και Össur – έμαθα πώς να διανέμουν το βάρος μου και στα δύο πόδια, πώς να δώσει μεγαλύτερη ευθύνη για το δεξί πόδι μου αργά. Αλλά πάνω απ ‘όλα που έπρεπε να μάθουν να εμπιστεύονται. Αυτό είναι πραγματικά ήταν η λέξη κλειδί: την εμπιστοσύνη. Τώρα έχω μάθει ότι υπάρχει ένας κόσμος άνοιξε για μένα. Έμαθα να ποδήλατο και ιππασία και πάλι και αισθάνομαι ένα πλήρες άνθρωπος με τέσσερα τακτικά μέλη.
Πηγή: http://www.fondsgehandicaptensport.nl/verhalen/13
www.stekiradio.gr-Anastasia Sarantidou